Lucien De Roeck, of een gans leven gewijd aan typografie, tekenen en onderwijs. In 1932, amper 17 jaar oud, schrijft hij zich in aan het “Instituut Ter Kameren”, toen beter bekend als “Institut Supérieur des Arts Décoratifs (ISAD)”. De nieuwe leerling, die een verwoed werker en geïnspireerd graficus is, maakt zich snel meester van alle basisprincipes van de typografie, van de lay-out, van de affiche en van het merkembleem. De aantrekkingskracht van Henry Van de Velde en van zijn leraar typografie, Joris Minne, is waarschijnlijk bepalend geweest voor de discipline die hij zichzelf zijn leven lang heeft opgelegd. Zijn carrière neemt reeds een aanvang op de schoolbanken, waar zijn ontwerpen van affiches voor de pakketboten Oostende-Dover en de stad Antwerpen een blijvende herinnering zijn. Het is vrij voor de hand liggend dat hij tien jaar later de leiding over het typografisch atelier van het ISAD op zich neemt. Zijn talent en zijn zeer persoonlijk pedagogisch gevoel zullen gedurende bijna veertig jaar instaan voor de vorming van jonge grafische ontwerpers.

Hij zal tevens lesgeven aan het Sint-Lucaspaviljoen te Antwerpen en aan de “Haute Ecole Provinciale” van St.-Ghislain. In 1945 vindt de pers meer dan ooit terug wat men van haar had afgenomen: haar vrijheid. Kranten verschijnen of verschijnen opnieuw. Hij zal aan de vormgeving werken van diverse nieuwe bladen, soms de ganse nacht door en soms zelfs nog aan de opmaaktafel. Hij ontwerpt de maquettes voor de krant van het Paleis voor Schone Kunsten, voor “La Lanterne”, “La Cité”, “Phare” en “Le Quotidien”. In opdracht van “Pan” verzorgt hij de illustratie van de toneelrubriek. Gedurende dertig jaar werkt hij onophoudelijk; ’s avonds in het theater en daarna aan zijn werktafel tot in de vroege uurtjes. De pers wacht niet, zij begint te rollen bij het ochtendgloren.